Bugün beden dersinin son 20 dk. sında hoca serbest bıraktı.Aslında bu zamanda hocayla konuşabilirdim -ki tam kafa dengidir- ama etrafına çok kişi toplanınca vazgeçtim.Aklıma esti kitab okumaya başladım.Fakat o da ne?Hoca beni alkışlıyor ve alkışlatıyor.Sevmedim.Neden?
Ben hiç bir şey yapamayacağım anlarda kitap okurum.Bu bana hep en kötü durumlarda bile hayır olduğunu çağrıştırır.O durumdan öyle bir şey çıkartabilmek bana başarı gibi gelmiştir hep.Ama benim kitaba bakış amacım farklı.Çevremdeki herkes benim okuduğum tarih kitaplarını sıkıcı bulur.Bence onlar kitaba Frenklerin kahramansızlıklarından doğan fantastik -bu konuyu sonra yazarım belki- okur gibi okuyorlar.Benim bakış açım farklı ben tarihimden ufakta olsa bir ukte elde edebilmek için okuyorum.Ben kitapları,tarih saygısının,sevgisinin -hatta saygı,sevginin- en aza indiği zamanda en sevdiğim zamanlara gitmek için kullanırım.Mantık farkı burda ortaya çıkıyor.
